Als je in Tilburg woont of er regelmatig komt, dan weet je: het gebied achter het centraal station (de Spoorzone) is sinds een aantal jaar een supertoffe plek. En het wordt er zelfs nog steeds beter. Zeker nu je er eens per twee maanden bij Smederij Cinema in bijzondere clubsetting naar een mooie docu over muziek kunt kijken. Niet zomaar over muziek, maar over jonge mensen in verre landen en hun verhouding met muziek.
Scroll verder voor de rest van het artikel
Word abonnee
Op donderdag 25 januari was de eerste editie Smederij Cinema. Ik at Perzisch ijs van Vittorio en met een fijne borrel in de hand zag ik een docu die me in de dagen daarna bleef bezighouden. Ik discussieerde er met andere toeschouwers over. Oftewel: bij Smederij Cinema is het goed toeven. In mijn blog lees je waarom.
[button open_new_tab=”true” color=”accent-color” hover_text_color_override=”#fff” size=”large” url=”https://www.popupcinema.nu/event/smederij-cinema-2/” text=”Volgende Smederij Cinema: Favela Funk” color_override=””]
Door Iris van den Boezem
Stiekem kan hier alles
Het was niet Thomas Erdbrink die mijn interesse voor Iran een aantal jaren geleden voor het eerst aanwakkerde, maar Eefje Blankevoort. Eefje trok als jonge, vrouwelijke onderzoekster naar Iran om meer te weten te komen over propagandakunst. In haar boek ‘Stiekem kan hier alles’ las ik hoe zij als westerse buitenstaander in zo’n ogenschijnlijk diep religieuze, gesloten samenleving terecht komt. Maar kijkend door haar ogen en lezend door haar indrukken merkte ik al snel dat de Iraanse jongeren die zij beschrijft eigenlijk dezelfde wensen en dromen hebben als ik. Hoe zat dat dan? Ik liet het onderwerp een paar jaar los. Tot ik in januari de docu ‘Raving Iran’ zag, tijdens de eerste editie van Smederij Cinema.
(Niet) bang voor de regering
De documentaire Raving Iran (2016) gaat over twee jonge gasten – Anoosh en Arash – die onder de naam Blade & Beard techno muziek maken. Maar techno is – net als alle andere Westerse muziek – verboden in het streng religieuze Iran. Blade & Beard trekken zich hier niets van aan en organiseren feesten, nemen een album op en proberen hun muziek te verspreiden. Dat laatste lukt natuurlijk niet. Zelfs voor wat drukwerk wordt steeds bang naar goedkeuring van de regering verwezen.
De vriendin met wie ik naar de documentaire keek is net terug uit Iran. Samen met haar vriend maakte ze er een fantastische reis. Natuurlijk, je ziet wel dat mensen het moeilijk hebben, vertelt ze me, maar zo’n struggle van twee jonge gasten zie je niet direct.
Still uit: Raving Iran (tekst gaat verder na de foto)
Hoe zit het nu echt?
Toch vind ik het lastig. Wat moet je met zo’n documentaire? Aan de ene kant maakt het veel indruk. Ik ben zelf groot muziekliefhebber – het cliché dat muziek mijn leven is kan ik zonder gêne in dit stuk gebruiken. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je die keuzevrijheid niet hebt – mijn hart breekt bij het idee alleen al.
Aan de andere kant denk ik terug aan het boek van Eefje Blankevoort. In het boek ging het heel nadrukkelijk om haar ervaringen die ze opschreef. Het was haar westerse, Nederlandse blik die ze gebruikte om naar de Iraanse samenleving te kijken. Een blik die tot op zekere hoogte gekleurd is door context en ervaringen vanuit haar eigen leven in het seculiere, vrije westen.
“Zien we hier hoe het er echt aan toegaat in Iran?” discussiëren publiek en hosts met elkaar na afloop van de documentaire. “Of kijken we vanuit de blik van de regisseur?” Antwoorden zijn niet makkelijk te achterhalen, maar de discussie is er niet minder interessant om. Het is altijd een kader of een perceptie van iemand anders die de beelden die je ziet of de berichten die je leest kleurt.
Toen ik journalistiek studeerde werd dat idee er letterlijk als een soort grondmantra ingedreund. Maar ik denk dat het – zeker nu informatie de hele dag door vanuit alle hoeken en gaten van de wereld op je af wordt gebombardeerd – goed is je daar zo nu en dan nog eens extra van te vergewissen. Bijvoorbeeld door er eens fijn over te discussiëren met mensen die je (nog) niet kent.
Smederij Cinema: Raving Iran (tekst gaat verder na de foto)
Favela Funk
Op donderdag 29 maart is Favela Funk aan de beurt. Een documentaire die licht werpt op een geheel unieke, eigen muziekstroming die voortkomt uit de arme buurten van Rio de Janeiro. Ik kijk uit naar de documentaire, maar ook zeker naar de discussie achteraf. Zie ik je daar?
Omslagfoto en foto Smederij Cinema: Roos Pierson
