Op de warmste zomeravond ooit gemeten in Nederland zag ik in de tuin van Theater De Nieuwe Vorst in Tilburg de film Timbuktu van Abderrahmane Sissako. Deze werd vertoond door Pop Up Cinema. Tijdens de Zomerfilm avonden in juli en augustus vertonen zij veel interessante films buiten de reguliere bioscoop.
Scroll verder voor de rest van het artikel
Word abonnee
[button open_new_tab=”true” color=”accent-color” hover_text_color_override=”#fff” size=”large” url=”https://www.popupcinema.nu/programma/lijst/” text=”Zomerfilms 2018″ color_override=””]
Door Olivier Rieter
Van hier naar Timboektoe
Er heerste een gezellige sfeer. Mensen zaten, lagen en dronken wat. De film Timbuktu had, zo wist ik van tevoren, echter een minder gezellig thema: moslimonderdrukking en de komst van de Sharia in Mali. De titel van de film verwijst naar het cliché dat mensen wel eens willen bezigen als ze het over een uithoek hebben, waar je eigenlijk niet wil aanbelanden. Het is daarom zeker interessant om daar eens een kijkje te nemen. De couleur locale van de film is de kracht ervan. Ik maakte kennis met een wereld waar ik niet veel over wist.
Sfeerimpressie Zomerfilms in de tuin van Theater De Nieuwe Vorst
Mensen zien graag hun eigen wereldbeeld bevestigd worden
Thema van de film is hoe de komst van radicale moslims het geluk van mensen kan verstoren, omdat ineens alles verboden is: van muziek tot voetbal. Hoewel de film ook sympathieke moslims toont, is de bedoeling van de film toch vooral om te laten zien dat de radicale islam een nefaste werking kan hebben. Dat is ook zo, maar het succes van de film in Europa kan ook worden gezien als een teken dat mensen het beeld dat ze al van de radicale islam hadden nog eens bevestigd wilden zien. Het is in die zin geen verrassende film. Timbuktu gaat vooral over een heel sympathiek neergezet gezin van vriendelijke, lachende, lieve mensen. Je wist als kijker meteen al dat het slecht met hen zou aflopen.
Still uit de film Timbuktu
Nuance trekt geen bezoekers
Na afloop discussieerde ik wat over de film. Iemand vond juist dat deze een heel genuanceerd beeld van de islam gaf, omdat er ook redelijke moslims in voor kwamen. Dat is misschien zo, maar dat is niet hetgeen deze film thematiseert. Nuance trekt geen bezoekers.
Timbuktu kan in een traditie van anti-islamfilms worden geplaatst waarvan Not without my daughter (1991) misschien het eerste voorbeeld was en waarvan The stoning of Soraya M naar mijn smaak het meest indringend was.
Film als lesprogramma levensbeschouwing
In Timbuktu zijn de personages enigszins karikaturaal, zodat je niet werkelijk ontroerd kunt raken en er zitten ook onduidelijkheden in het scenario. Dat neemt niet weg dat deze film wat mij betreft op het programma van lessen levensbeschouwing op de middelbare school zou moeten staan, omdat ze voer is voor discussie. Als jongeren een dergelijke film zouden moeten analyseren, zouden ze mogelijk ook over hun eigen vooroordelen gaan nadenken.
Olivier Rieter is cultuurhistoricus en hoofdredacteur van de culturele website Barbarus
Omdat het altijd een verrassing is bij Pop Up Cinema kun je komende donderdag weer naar een heel andere film komen kijken met ons, dan gaan we naar de Ardennen! Tot ziens bij een van de volgende Zomerfilms in de tuin van Theater De Nieuwe Vorst.
